top of page

Even mezelf voorstellen...


Mijn naam is Nicky Chantrain, en in tegenstelling met hoe dit soort tekstjes meestal begint, ik ben niet van kindsbeen af met dieren opgegroeid; althans als we even een cavia en 2 hamsters buiten beschouwing laten. Ik heb mijn eerste katten in huis gehaald (2 kittens uit een oeps-nestje bij familie) toen ik al de 30 voorbij was. Rond dezelfde tijd kocht ik ook een paard. Ondertussen had mijn zus een hond in huis gehaald. Ons nieuwe leven als dierenliefhebbers was gestart.

Met de opkomst van “natural horsemanship” ontdekte ik zo’n 15 jaar geleden het paarden-equivalent van de hondenschool. Geen kwaad woord over de klassieke manege waar ik voorheen les volgde, maar met de eerste lessen grondwerk op de Two Lazy Seven Ranch (nu Liberty ranch) ging er een nieuwe wereld open. Ik herinner me nog de bedenking: “ik sta hier precies met mijn paard in de hondenschool”. Ik leerde meer over het natuurlijk gedrag van het paard, en het opbouwen van de band tussen ruiter en paard. Gaandeweg realiseerde ik me dat heel veel van wat ik daar oppikte – mits correct te “vertalen” – ook bruikbaar was in interactie met andere zoogdieren: mensen, honden, en jawel, ook katten.

En daarmee zijn we terug bij de katjes… we draaien de klok een paar jaar verder. Ik werd gastgezin voor kittens van dierenasiel Canina. Met veel goeie tips en super-ondersteuning vanuit het asiel. Maar ik wilde er meer van weten. Na de paarden, begon ik me te interesseren in het natuurlijk gedrag van katten. Al snel werden de bange zwerfkatjes (vaak al iets oudere kittens) mijn specialiteit, en dus begon ik me te verdiepen in hoe ik die kleine bangerikjes datgene kon geven wat ze nodig hadden om uit te groeien tot vrolijke kittens die helemaal klaar waren voor hun gouden mandje. Dus ik begon boeken te verslinden, en ook regelmatig lessen te volgen over kattengedrag en alles wat daarbij komt kijken.

Ondertussen kwam ik natuurlijk in contact met veel mensen die kittens wilden adopteren: met veel vragen en nog meer kattenverhalen. En ook collega's of andere mensen in mijn omgeving begonnen meer en meer vragen te stellen zoals "met jouw ervaring als gastgezin, mijn kat doet zus of zo... is dat normaal? heb jij geen tips?"

En zo ontstond het idee van een “kattenschool”.


Nog even dit voor alle duidelijkheid: voor mij is deze kattenschool een vorm van vrijwilligerswerk. En vandaar: de bijdrage die gevraagd wordt voor de lessen dient in 1e instantie om de kosten te dekken, en wat overblijft komt geheel ten goede aan het asiel. Zo maken we de katjes die nog op een gouden mandje wachten ook weer vrolijk.

Ik ben dus geen professionele kattengedragstherapeute; ik heb geen diploma gedragsbiologie of dergelijke. Voor katten met ernstige gedragsproblemen, zal ik je graag doorverwijzen naar mensen die daar beter voor zijn opgeleid. Een tripje naar je dierenarts is trouwens altijd een goeie eerste stap in zo’n geval. Maar na meer dan 20 jaar ervaring met eigen katten, en een tiental jaar als gastgezin (ik ben ergens bij nr 50 de tel kwijtgeraakt), mag ik mezelf wel ervaringsdeskundige noemen. Waarbij de ervaring ook permanent wordt aangevuld door lessen en boeken. Al bij al ben ik gewoon een vrijwilligster die gemotiveerd is om eigen kennis en ervaringen te delen, en hoopt om daarmee katjes en hun baasjes vrolijker te kunnen maken. In het dagelijkse professionele leven heb ik een leidinggevende functie als ingenieur in een internationaal bedrijf in de telecomsector. En – noem het beroepsmisvorming – als ingenieur ben ik niet zozeer op zoek naar kennis op zich, maar vooral naar wat ik nu met die kennis kan doen. En die invalshoek zal je ook terugvinden in de lessen.

En dan mag ik vooral niet vergeten om ook even mijn assistent Kareltje voor te stellen. Kareltje is een koddige kater – of wat had je gedacht – die me tijdens de lessen assisteert om jullie de wereld door een kattenbril te laten bekijken. Hij zal elke les trouw aanwezig zijn, om zijn koddige toets toe te voegen.

bottom of page